छिमेकी देश, चीनको वुहान
कोरोना भाइरसको बन्यो मुहान
के गर्नु आमा,
स्वर्ग जस्तो देश बन्छ कि मानव चिहान
यस्तै डर र त्रासका बीच
म बिताइरहेछु बन्दी जस्तो जीवन मुग्लानमा
त्यो खरले छाएको छाना
दरिलो, बलियो र चम्किलो बनाउने सपनाले
लखेट्दै लखेट्दै कहाँ पुर्याउँदो रहेछ
मुग्लानमा आज आमा
भोग्नुपरेको छ कोरोनाको कहर
मुटुमा कति छ, कति
गाउँ फर्कने रहर ।
स्वदेशको कमाइले नभरिने भएपछि परिवारको पेट
नतिरिएपछि साहूको ऋण
तिम्रो च्यातिएको चोली नफेरिने भएपछि
ठूलाठूला यस्ता सपना बोकेर
वर्षौँ बितेछन्,
मुग्लान छिरेपछिका मेरा दिनहरु ।
आमा म यता कोरोनाको कहरमा छु ।
विरानो मुलुक र सहरमा छु ।
देशले सम्झेन मलाई,
म जस्तै अरुलाई पनि
सयौँ कोष टाढाको के कुरा
सीमाना जोडिएका ठाउँबाट पनि
नेपालीहरू नेपाल छिरेका छैनन् ।
कोही मान्छे किन त्यसै
कालीमा हामफालोस्
कस्तो हुटहुटी थियो होला,
त्यो मुटुभित्र टेक्ने देशको माटो
र भेट्ने परिवार, आफन्त
आफ्नो माटो विरानो हुँदो रहेछ
बलियाले देशलाई परदेशी बनाइदिएपछि
कस्तो नियति भयो परदेशीको
कोही शोकाकूल, कोही काकाकूल
न कुनै लुक्ने ठाउँ रह्यो,
न कतै टेक्ने धरती नै सकुशल भयो
खोइ कहाँ जाउँ,
मेरो पसिनाको करले
नेताहरूले मात्र पूरा गरे आफ्ना रहर
त्यसैले मुग्लानमा आमा
मैले भोगिरहेछु कोरोनाको कहर ।
मनको धोकोलाई पोको पारेर
लालाबाला गाउँमै छाडेर
सात समुन्द्र पारी मुग्लान छिरेको म
आज कोरोनाको कहरमै छु ।
कोरोनाको कहरमा सोरिएको जिन्दगी
डढेलो सल्केझैँ छिनभरमै सकिजाने
सबैलाई खोजीरहेका आँखा,
बोल्दै गरेको मुख
फेर्दै गरेको स्वास
आँखिर के नै रहेछ
फगत छिनभरमै रोकी जाने
यस्तै डर र त्रासका बीच
म बिताइरहेछु
बन्दी जस्तो जीवन मुग्लानमा ।
छिमेकी देश,
चीनको वुहान
कोरोना भाइरसको बन्यो मुहान
के गर्नु आमा,
स्वर्ग जस्तो मेरो देश बन्छ कि मानव चिहान
प्रकाशित मिति: आइतबार, वैशाख ७, २०७७
